Gelukkig 2556!

Na alweer een maand onderweg te zijn, tijd voor een nieuwe blog! Waar waren we ook alweer?! De vorige keer net aangekomen bij de New Life Foundation, waar we een beetje bang waren voor het vroege opstaan. Dit bleek uiteindelijk helemaal geen probleem, we wilden graag naar de lessen toe dus dat motiveerde wel om er op tijd uit te springen. Daarnaast lagen de bedden niet erg lekker, dus dat scheelde misschien ook wel. De dag zag er vaak als volgt uit: 6 uur yoga of meditatie, 7 uur ontbijt, 8 uur bijeenkomst met alle bewoners en vrijwilligers (vanaf die tijd mocht weer gepraat worden), 8.30-11.00uur vrijwilligerswerk rond het gebouw of op het land, 12.00uur lunch, 13.30-15.30 uur vrijwilligerswerk, 16.00 uur yoga/meditatie, 18.30 uur eten, daarna moesten we vanaf 21.30 uur weer stil zijn. Het is ons erg goed bevallen en we hebben in een week tijd veel leuke mensen ontmoet. Het werken bij 38 graden was soms wel afzien, maar ook wel lekker om bezig te zijn. Tijdens deze week hebben we onze eerste echte tropische storm meegemaakt. De dag ervoor was net een nieuw meditatiegebouw gebouwd en deze zou de volgende morgen ingewijd worden. Helaas, totaal ingestort zoals jullie op de foto kunnen zien. Ook hier hebben we weer een leuke blunder gemaakt, die we jullie uiteraard niet willen onthouden. We hadden net nieuwe blousjes gekocht zodat we alle tempels in mogen. Toen we ze in de was deden hadden we er alleen niet helemaal bij stil gestaan dat de kwaliteit van de verf hier misschien niet helemaal optimaal is. Een uurtje later kwamen wij, nog niets vermoedend, terug bij de wasmachine. Bij het openen van de deksel waren wij dan ook totaal verrast dat al onze kleding op eens wel een bijzondere kleur had gekregen, onze lievelingskleur nog wel! Roze...
Gelukkig hadden 2 van onze shirts de dans ontsprongen. Maar ook deze hebben wij omgetoverd tot ware eyecatchers. Elke dag smeren wij ons trouw in, omdat onze blanke huidjes niet zo goed tegen de brandende zon kunnen. Zo ook tijdens het Thaise nieuwjaar, Songkran. Tijdens dit 5-daagse feest wordt er overal op straat met grote hoeveelheden water gegooid. Hiervoor wordt slootwater gebruikt, wat samen met onze zonnebrand resulteerde in een oranje laag op onze huid, en dus ook onze kleding. Alles wat nog niet roze was, is nu oranje. We leken zo uit Geordie Shore te komen lopen met onze fake-tan. En wij maar denken dat we misschien EINDELIJK een beetje bruin waren geworden. Dit maakte de pret niet minder, onze supersoaker en wij hebben een geweldige tijd gehad!
Omdat we inmiddels de traditionele tempels wel kennen zijn we in Chiang Rai naar de White Temple en Black House gegaan. Beide totaal anders dan we eerder gezien hadden dus dat was wel een leuke afwisseling. 
Qua seizoen zijn we niet helemaal in de goede periode hier. Het is ontzettend warm; iedereen steekt hier alles maar in de fik waardoor de steden, bergen en wij dus ook, bedekt zijn onder een laag smog; in de rivieren staat amper water. Hier kwamen we achter toen we vanaf Chiang Rai graag met de boot naar Thaton wilden, dit scheen een erg mooie tocht te zijn. Maar helaas, de helft van de rivier was droog. Zo fijn dat mensen je hier ook van op de hoogte brengen wanneer je vraagt of de boot gaat, je daar de volgende ochtend heen gaat en hij toch niet blijkt te gaan. De tuk-tuk chauffeur had in ieder geval weer een leuk extra ritje, nadat hij subtiel nog even bleef wachten toen we dachten een kaartje voor de boot te kopen. Zo doen de thaise mensen wel vaker alsof hun neus bloedt als het hen geld op kan leveren.
Thaton was hierop wel een leuke uitzondering. Toen we na een lange busrit op zoek gingen naar een slaapplek boden twee vriendelijke thaise mensen aan om ons achterop de scooter naar een guesthouse te brengen. Daar ook weer erg vriendelijke mensen die ons verschillende tips hebben gegeven en de eerste avond direct aan mochten schuiven tijdens het eten. Een van de tips was om naar Doi Mae Salong te gaan, waar we tijdens de rit er naartoe voor het eerst in aanraking kwamen met het waterfeest, Songkran zoals eerder genoemd. Het is een sport om vooral bij veel rijdende voertuigen, liefst met toeristen, het water naar binnen te gooien. In Mae Salong waren we binnen no-time doorweekt en uitgenodigd om ook een van hun emmertjes te pakken en mee te doen. Dit vonden ze maar al te prachtig, omdat de enkele toeristen aanwezig in het, iets minder toeristische Mae Salong, er liever voor weg liepen. Dit in tegenstelling tot Chiang Mai, waar we later heen zijn gegaan om het jaar 2556 in te luidden.
Vanuit Chiang Mai zijn we vertrokken naar Pai, waar we de komende zullen verblijven. Op onze volgende blog hopen we verhalen te kunnen vertellen over onze avonturen op de scooter. We willen erg graag een scooter huren, maar elke keer weigeren ze ons nadat we eerlijk vertellen dat we nog nooit op een scooter hebben gereden. Uiteraard wordt vervolgens een cursus van 200 baht aangeboden om het ons te leren. Dit vonden we onzin dus we hebben de eigenaar van de bamboehutjes gevraagd ons het uit te leggen morgenochtend. We kijken er naar uit niet meer afhankelijk te zijn van het openbaar vervoer, maar om gewoon lekker onze eigen gang te kunnen gaan!